روزگاري را ميگذرانيم که پروانگي از ياد رفته است و دلدادگي نيز...

آن روزها که در آرزوي پروانه شدن بوديم و چون پروانه سوخته.....


باشد از اين سوختن ساختن

را بهره گيريم.

روزهايي را به بستر شب پيوند ميزنيم که فاصله ميان نگاه و گناه تنها نقطه

ايست و عرياني

هرزگي لباس فخر است و دستان در بند شهوت ....

روزگار غريبي است نازنين